علیرضا سیدکاظمی، کارگردان نمایش «خلیفه»، این اثر را روایتی صمیمی و درونی از دوران کودکی در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ معرفی کرد؛ دورانی که در خانواده‌های پدرسالار، احساسات و نیازهای کودکان اغلب نادیده گرفته می‌شد و سرکوب عاطفی به بخشی از زیست روزمره تبدیل شده بود.
سیدکاظمی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره شکل‌گیری ایده این نمایش گفت: در جریان جست‌وجو برای حضور در جشنواره تئاتر کوتاه دانشگاه فردوسی، سفری به شهر یزد داشتم و در آنجا با شیرینی‌فروشی‌ای به نام «خلیفه» روبه‌رو شدم. همان‌جا نام نمایش را انتخاب کردم و تصمیم گرفتم داستان را در فضای بومی یزد روایت کنم. لهجه یزدی بازیگران و طراحی صحنه‌ای که بر پشت‌بامی در یزد شکل می‌گیرد، به خلق فضایی بومی و نوستالژیک کمک کرده است.
وی افزود: نمایش «خلیفه» بازتابی از تجربه‌های شخصی و جمعی نسل‌هایی است که در کودکی با واقعیت‌های سخت زندگی اجتماعی مواجه شدند. این مواجهه زودهنگام با مسئولیت‌ها و فشارهای خانوادگی، باعث شد بسیاری از افراد در بزرگسالی با احساسات سرکوب‌شده و ناتوانی در بیان عواطف ساده مانند ابراز علاقه روبه‌رو شوند.
این اثر نمایشی که در قالب مونولوگ و با حضور تنها یک بازیگر اجرا می‌شود، به گفته سیدکاظمی، از متنی اصیل و فضاسازی ایرانی بهره می‌برد. او تأکید کرد: در شرایطی که بسیاری از آثار تئاتری به سمت اقتباس از متون خارجی گرایش یافته‌اند، «خلیفه» با تکیه بر روایت بومی و تألیفی، جایگاه خاصی در میان آثار مونولوگ دارد.
سیدکاظمی درباره انتخاب بازیگران و عوامل اجرایی نمایش گفت: معیار اصلی برای انتخاب، تعهد و اخلاق حرفه‌ای بود. تلاش شد تا فضای گروهی بر پایه احترام و رفاقت شکل بگیرد تا انرژی مثبت در روند تولید اثر جاری باشد.
وی همچنین به بازخورد مخاطبان اشاره کرد و گفت: تماشاگران با داستان «خلیفه» همذات‌پنداری عمیقی داشتند. بسیاری از آن‌ها تجربه زیستی مشابهی از دوران کودکی داشتند و همین موضوع باعث شد در سالن نمایش، ترکیبی از بغض، خنده، غم و امید را تجربه کنند.
در نهایت، سیدکاظمی نمایش «خلیفه» را اثری دانست که با روایت عشق‌های پاک، شکست‌های عاطفی و امید به ادامه زندگی، می‌تواند تأثیرات ماندگاری بر مخاطب بگذارد. این نمایش نه‌تنها بازتابی از گذشته است، بلکه تلاشی برای بازخوانی احساسات فراموش‌شده و احیای صداقت در بیان عواطف انسانی است.
