معمولاً طراحان گرافیک برای صفحه‌آرایی، نخست از متن‌های آزمایشی و بی‌معنی استفاده می‌کنند تا صرفاً به مشتری یا صاحب‌کار خود نشان دهند که صفحهٔ طراحی یا صفحه‌بندی شده، بعد از اینکه متن در آن قرار گیرد، چگونه به نظر می‌رسد و قلم‌ها و اندازه‌بندی‌ها چگونه در نظر گرفته شده‌است. از آنجایی که طراحان عموماً نویسندهٔ متن نیستند و وظیفهٔ رعایت حق تکثیر متون را ندارند و در همان حال، کار آنها به‌نوعی وابسته به متن است

معمولاً طراحان گرافیک برای صفحه‌آرایی، نخست از متن‌های آزمایشی و بی‌معنی استفاده می‌کنند تا صرفاً به مشتری یا صاحب‌کار خود نشان دهند که صفحهٔ طراحی یا صفحه‌بندی شده، بعد از اینکه متن در آن قرار گیرد، چگونه به نظر می‌رسد و قلم‌ها و اندازه‌بندی‌ها چگونه در نظر گرفته شده‌است. از آنجایی که طراحان عموماً نویسندهٔ متن نیستند و وظیفهٔ رعایت حق تکثیر متون را ندارند و در همان حال، کار آنها به‌نوعی وابسته به متن است

معمولاً طراحان گرافیک برای صفحه‌آرایی، نخست از متن‌های آزمایشی و بی‌معنی استفاده می‌کنند تا صرفاً به مشتری یا صاحب‌کار خود نشان دهند که صفحهٔ طراحی یا صفحه‌بندی شده، بعد از اینکه متن در آن قرار گیرد، چگونه به نظر می‌رسد و قلم‌ها و اندازه‌بندی‌ها چگونه در نظر گرفته شده‌است. از آنجایی که طراحان عموماً نویسندهٔ متن نیستند و وظیفهٔ رعایت حق تکثیر متون را ندارند و در همان حال، کار آنها به‌نوعی وابسته به متن است

معمولاً طراحان گرافیک برای صفحه‌آرایی، نخست از متن‌های آزمایشی و بی‌معنی استفاده می‌کنند تا صرفاً به مشتری یا صاحب‌کار خود نشان دهند که صفحهٔ طراحی یا صفحه‌بندی شده، بعد از اینکه متن در آن قرار گیرد، چگونه به نظر می‌رسد و قلم‌ها و اندازه‌بندی‌ها چگونه در نظر گرفته شده‌است. از آنجایی که طراحان عموماً نویسندهٔ متن نیستند و وظیفهٔ رعایت حق تکثیر متون را ندارند و در همان حال، کار آنها به‌نوعی وابسته به متن است